سال‌هاست که ما خنده را نشانه‌ی شادی می‌دانیم. هر جا کسی لبخند بزند، ناخودآگاه فکر می‌کنیم حالش خوب است، اوضاعش رو به راه است و زندگی‌اش بدون غم و مشکل جریان دارد. این باور چنان در ذهن ما نهادینه شده است که حتی کودکان از نخستین ماه‌های زندگی، وقتی لبخند می‌زنند، والدین‌شان آن را نشانه‌ی خوشحالی تعبیر می‌کنند. اما اگر کمی دقیق‌تر شویم، متوجه می‌شویم که ماجرا همیشه این‌طور ساده نیست. خنده همان‌قدر که می‌تواند ترجمان شادی اصیل باشد، می‌تواند پوششی باشد بر اندوه، سپری باشد در برابر اضطراب، یا ابزاری برای هماهنگی اجتماعی. درست همان‌طور که گریه همیشه از غم نمی‌آید و می‌تواند از شوق یا رهایی یا حتی خشم باشد، خندیدن هم همیشه معنایی واحد ندارد. پرسش اینجاست: چرا کسانی که بیشتر می‌خندند، گاهی غمگین‌تر هستند؟ در این مقاله از سایت سلامت روان به دنبال پاسخ این سوالات می‌رویم.
آیا خنده معادل شادی است؟
برای فهم بهتر این پدیده، باید ابتدا به رابطه‌ی خنده و شادی بازگردیم. سال‌هاست که در فرهنگ عمومی، خندیدن به عنوان زبان شادی معرفی شده است. از داستان‌ها و شعرها گرفته تا تبلیغات تجاری، خندیدن تصویری از خوشبختی و رضایت از زندگی را تداعی می‌کند. اما روان‌شناسان معتقدند که این تصویر یک‌جانبه و ساده‌انگارانه است. پژوهش‌های متعدد نشان داده‌اند که خنده یک رفتار چندلایه است؛ هم ریشه در زیست‌شناسی دارد و هم در فرهنگ، هم کارکرد فردی دارد و هم اجتماعی.
خنده می‌تواند واکنشی به یک محرک بیرونی باشد، مثل شنیدن لطیفه یا دیدن صحنه‌ای بامزه. اما می‌تواند کارکردی کاملاً متفاوت هم داشته باشد: پوشاندن احساسات ناخوشایند، کاهش تنش، جلب توجه یا حتی دفاع روانی. به همین دلیل است که در بسیاری از موارد، کسانی که بیشترین خندیدن را از خود نشان می‌دهند، درون‌شان بیشترین رنج‌ها را پنهان کرده‌اند.
خنده در زندگی روزمره
اگر بخواهیم این موضوع را ملموس‌تر کنیم، کافی است به تجربه‌های روزمره‌مان رجوع کنیم. تصور کنید غروب جمعه‌ای معمولی است. سفره‌ای ساده پهن شده، با نان تازه، پنیر و سبزی، همراه با یک استکان چای. دوستان یا خانواده دور هم جمع شده‌اند، کسی شوخی می‌کند و همه با صدای بلند می‌خندند. ظاهر ماجرا ساده و شیرین است، اما درست همان کسی که بلندتر از همه می‌خندد، لحظاتی بعد به سکوت فرو می‌رود و در نگاهش غمی سنگین موج می‌زند. این صحنه برای بسیاری از ما آشناست.
نمونه‌ی دیگر: پشت چراغ قرمز، راننده‌ای در ماشین کناری با صدای بلند می‌خندد، اما همین‌که چراغ سبز می‌شود و ماشین‌ها به راه می‌افتند، خنده‌اش محو می‌شود و چهره‌اش به سرعت جدی و حتی غمگین می‌شود. در مهمانی‌ها هم بارها دیده‌ایم کسانی که پرانرژی‌ترین و خندان‌ترین افراد جمع‌اند، در خلوت‌شان اندوهی عمیق را حمل می‌کنند. این تضاد میان ظاهر و باطن، بخشی از راز خندیدن است.
وقتی مغز ما نقاب می‌زند
مغز انسان در طول تکامل یاد گرفته است که برای بقا، همیشه هیجان‌های واقعی را آشکار نکند. روان‌شناسان این فرایند را تنظیم هیجان می‌نامند. یعنی ما یاد می‌گیریم هیجان‌های‌مان را بسته به شرایط محیطی و اجتماعی مدیریت کنیم، گاهی آن‌ها را آشکار کنیم و گاهی پنهان. یکی از ابزارهای اصلی این پنهان‌سازی، خنده است.
دانشمندان میان دو نوع لبخند تفاوت قائل‌اند: لبخند دوشن (Duchenne Smile) و لبخند اجتماعی (Social Smile). لبخند دوشن همان خنده‌ی واقعی است؛ لبخندی که نه تنها لب‌ها، بلکه عضلات اطراف چشم را هم درگیر می‌کند. این همان چیزی است که به آن «خندیدن چشم‌ها» می‌گویند. وقتی چنین خنده‌ای بر لب داریم، شادی واقعی از درون‌مان می‌جوشد و به بیرون سرریز می‌شود. در مقابل، لبخند اجتماعی بیشتر یک پیام ارتباطی است تا یک هیجان واقعی. در این نوع لبخند، چشم‌ها بی‌حرکت‌اند و تنها گوشه‌ی لب‌ها کمی بالا می‌رود.
پژوهش‌های علوم اعصاب نشان داده‌اند که این دو نوع لبخند از مسیرهای متفاوتی در مغز هدایت می‌شوند. خندیدن واقعی با سیستم پاداش مغز و ترشح دوپامین و اندورفین گره خورده است؛ موادی که حس لذت و آرامش ایجاد می‌کنند. اما لبخند اجتماعی بیشتر از بخش پیش‌پیشانی مغز (Prefrontal Cortex) ناشی می‌شود؛ همان بخشی که مسئول کنترل و مدیریت آگاهانه است. به همین دلیل، خندیدن واقعی انرژی‌بخش و ماندگار است، در حالی‌که خنده‌ی اجتماعی انرژی‌بر و خسته‌کننده.
مقاله پیشنهادی برای مطالعه: چرخه مثبت رضایت از زندگی و سلامت روان در خانواده
چرا در جمع می‌خندیم و در خلوت سنگین می‌شویم؟
یکی از رازهای این پرسش در روان‌شناسی اجتماعی نهفته است. انسان‌ها برای بقا و ادامه‌ی زندگی، به جمع نیاز دارند. مغز ما طوری طراحی شده که هماهنگی با دیگران را به هر شکل ممکن تقویت کند. خنده در این میان نقش یک «چسب اجتماعی» را ایفا می‌کند. وقتی در جمع کسی می‌خندد، دیگران هم ناخودآگاه به خندیدن می‌افتند. این پدیده در روان‌شناسی «انتقال هیجان» نام دارد. یعنی هیجان‌ها از فردی به فرد دیگر سرایت می‌کنند.
وقتی ما در جمع می‌خندیم، حتی اگر درون‌مان چیزی برای خندیدن نباشد، در واقع داریم خود را با جمع هماهنگ می‌کنیم. این هماهنگی به ما کمک می‌کند احساس تعلق کنیم، پذیرفته شویم و از خطر طردشدگی دور بمانیم. اما هزینه‌ای هم دارد. چون خنده‌ای که با هیجان درونی هماهنگ نباشد، انرژی زیادی از ما می‌گیرد. درست مثل بازیگری که ساعت‌ها روی صحنه می‌خندد، اما در پایان نمایش خسته و تهی می‌شود.
وقتی جمع تمام می‌شود، دیگر نیازی به این هماهنگی نیست. نقاب خنده می‌افتد و هیجان‌های واقعی سر برمی‌آورند. به همین دلیل است که بسیاری از ما بعد از یک مهمانی، در خلوت دچار احساس اندوه یا پوچی می‌شویم.
خنده‌ای که به جای گریه می‌آید: نوع عصبی!
گاهی اوقات خنده درست در لحظه‌ای ظاهر می‌شود که انتظارش را نداریم. در موقعیتی که غم یا استرس یا فشار روانی باید بروز پیدا کند، ناگهان خنده‌ای کوتاه یا لبخندی بی‌جا بر لبان فرد نقش می‌بندد. روان‌شناسان این پدیده را خنده‌ی عصبی (Nervous Laughter) می‌نامند. این شکل نه ناشی از شادی است و نه حتی از لذت؛ بلکه راهی است برای تخلیه‌ی انرژی روانی که نمی‌تواند به شکل دیگری بروز یابد.
تصور کنید دانشجویی سر جلسه‌ی امتحان نشسته است. سؤال‌ها برایش بسیار سخت‌اند و ذهنش قفل کرده. او به‌جای آنکه دچار حمله‌ی اضطراب شود یا شروع به گریه کند، بی‌اختیار می‌خندد. این خنده‌ی بی‌موقع در واقع راهی است برای بدن تا با فشار روانی کنار بیاید. یا کارمندی که در جلسه‌ای جدی توسط رئیسش سرزنش می‌شود، لبخندی کوتاه می‌زند. لبخندی که بیشتر از آنکه شادی را نشان دهد، بیانگر فشار و استرس اوست.
خنده‌ی عصبی در بسیاری از موقعیت‌های اجتماعی دیده می‌شود. حتی در مراسم‌های عزاداری، گاهی برخی افراد ناگهان لبخند می‌زنند یا می‌خندند. اطرافیان ممکن است این رفتار را بی‌احترامی تلقی کنند، در حالی‌که واقعیت این است که بدن فرد به دنبال راهی برای مدیریت فشار روانی سنگین است.
از منظر روان‌شناسی، این خنده‌ها نوعی مکانیزم دفاعی محسوب می‌شوند. مکانیزم‌های دفاعی راهکارهایی هستند که ذهن برای محافظت از خود در برابر فشارهای روانی یا هیجان‌های ناخوشایند به کار می‌گیرد. خندیدن، یکی از پیچیده‌ترین این مکانیزم‌هاست.
طنز به‌عنوان مکانیزم دفاعی
زیگموند فروید در کتاب معروفش «لطیفه و رابطه‌ی آن با ناخودآگاه»، طنز را یکی از ابزارهای ناخودآگاه برای ابراز هیجان‌های سرکوب‌شده معرفی کرد. او معتقد بود بسیاری از لطیفه‌ها در واقع بیان غیرمستقیم خواسته‌ها، ترس‌ها یا رنج‌هایی هستند که نمی‌توانیم آشکارا درباره‌شان صحبت کنیم.
تحقیقات مدرن نیز نشان داده‌اند که طنز می‌تواند دو کارکرد متفاوت داشته باشد:
-
طنز سالم: وقتی از شوخی و خنده برای کاهش استرس و ایجاد پیوند اجتماعی استفاده می‌کنیم. این نوع طنز می‌تواند به تاب‌آوری و سلامت روان کمک کند.
-
طنز خودتخریب‌گر: وقتی فرد با شوخی کردن درباره‌ی خودش یا رنج‌هایش تلاش می‌کند توجه دیگران را جلب کند یا درد خود را پنهان نماید. این نوع طنز معمولاً با افسردگی و عزت‌نفس پایین همراه است.
یک پژوهش کلاسیک نشان داد:
«طنز خودتخریب‌گر رابطه‌ی مثبت با افسردگی و رابطه‌ی منفی با عزت‌نفس دارد.»
این یعنی کسانی که بیشتر از همه دیگران را می‌خندانند، گاهی در درون بیش از همه با غم و خودکم‌بینی دست‌وپنجه نرم می‌کنند.
وقتی خنده تبدیل به نقاب دائمی می‌شود
تا اینجا دیدیم که خنده می‌تواند نقش دفاعی یا اجتماعی داشته باشد. اما مشکل اصلی زمانی رخ می‌دهد که این رفتار مقطعی به یک الگوی دائمی تبدیل شود. فرد یاد می‌گیرد همیشه بخندد، حتی وقتی هیچ دلیلی برای خندیدن وجود ندارد.
چرا نقاب خنده شکل می‌گیرد؟
-
فشار فرهنگی: در بسیاری از فرهنگ‌ها، از جمله ایران، آدم‌های خوش‌خنده محبوب‌ترند. کودکانی که بیشتر لبخند می‌زنند، بیشتر تشویق می‌شوند. همین پیام از کودکی در ذهن ما حک می‌شود: «برای دوست‌داشتنی بودن باید بخندی.»
-
ترس از قضاوت: خیلی‌ها باور دارند اگر غم یا آسیب‌پذیری‌شان را نشان دهند، دیگران از آن سوءاستفاده می‌کنند یا آن‌ها را ضعیف می‌بینند.
-
شرطی‌سازی در کودکی: بسیاری از کودکان یاد می‌گیرند وقتی می‌خندند، توجه بیشتری دریافت می‌کنند، اما وقتی گریه می‌کنند، نادیده گرفته می‌شوند. این الگو در بزرگسالی هم تکرار می‌شود.
پیامدهای روان‌شناختی
-
فرسودگی عاطفی: تظاهر به شادی انرژی زیادی می‌گیرد.
-
افسردگی پنهان (Smiling Depression): فرد در ظاهر شاد و خندان است، اما درونش با رنج شدید مواجه است.
-
سطحی شدن روابط: چون دیگران هرگز نسخه‌ی واقعی فرد را نمی‌بینند.
-
گسست از خود: فرد دیگر نمی‌داند چه زمانی واقعاً شاد است و چه زمانی صرفاً تظاهر می‌کند.
یک پژوهش نشان داد:
«افرادی که به‌طور مداوم از طنز و خنده برای سرکوب هیجان‌های منفی استفاده می‌کنند، در معرض افسردگی پنهان هستند.»
خنده و سلامت روان از نگاه بالینی
افسردگی لبخند‌زنان (Smiling Depression)
یکی از خطرناک‌ترین شکل‌های افسردگی همین است. فرد در ظاهر پرانرژی و اجتماعی است، اما در خلوت با افکار منفی و غم شدید دست‌وپنجه نرم می‌کند. این افراد معمولاً به دلیل لبخند دائمی‌شان کمتر جدی گرفته می‌شوند و حتی خانواده یا دوستان‌شان هم متوجه رنج‌شان نمی‌شوند.
اضطراب اجتماعی
بسیاری از افراد مبتلا به اضطراب اجتماعی لبخند را سپر دفاعی خود می‌کنند. آن‌ها می‌ترسند اگر لبخند نزنند، دیگران درباره‌شان قضاوت کنند. به همین دلیل حتی در موقعیت‌های اضطراب‌آور، لبخند بر لب دارند.
اختلال دوقطبی
در بیماران مبتلا به اختلال دوقطبی، فاز شیدایی اغلب با خنده‌های مکرر و بی‌جا همراه است. اما به‌محض ورود به فاز افسردگی، فرد درونش فرو می‌ریزد. این نوسان باعث می‌شود اطرافیان دچار سردرگمی شوند: «چطور ممکن است کسی که این‌قدر می‌خندد، این‌قدر غمگین هم باشد؟»
خنده در محیط کار و فرهنگ سازمانی
لبخند در محیط‌های کاری اغلب به یک وظیفه تبدیل می‌شود. اصطلاحی در مدیریت وجود دارد: Service with a Smile. یعنی کارمند باید حتی در سخت‌ترین شرایط، با لبخند پاسخ دهد.
در کوتاه‌مدت این رفتار ممکن است تجربه‌ی مشتری را خوشایندتر کند. اما پژوهش‌ها نشان داده‌اند که لبخند اجباری در بلندمدت باعث فرسودگی شغلی، استرس مزمن و کاهش سلامت روان کارکنان می‌شود.
کارمندی را تصور کنید که ساعت‌ها باید با ارباب‌رجوع خشمگین سروکار داشته باشد، اما لبخند بزند. این شکاف میان احساس درونی و نمایش بیرونی انرژی زیادی مصرف می‌کند. همین شکاف یکی از دلایل اصلی خستگی شدید عاطفی در مشاغل خدماتی است.
وقتی کمدی به تراژدی می‌رسد
شاید مشهورترین مثال، رابین ویلیامز باشد. بازیگری که سال‌ها میلیون‌ها نفر را خنداند، اما خودش قربانی افسردگی شد. پس از مرگ او، روان‌شناسان بارها تأکید کردند که کمدین‌ها و کسانی که بیش از همه دیگران را می‌خندانند، گاهی بیشترین رنج را در دل دارند.
در کشور ما هم نمونه‌های مشابه وجود دارد؛ هنرمندانی که با طنز و خندیدن شناخته می‌شدند اما در زندگی شخصی‌شان با غم‌های عمیق دست‌وپنجه نرم می‌کردند. این مثال‌ها نشان می‌دهند که خنده‌ی عمومی لزوماً با شادی خصوصی یکی نیست.
تفاوت خنده‌ی اصیل و نمایشی: یک راهنمای کاربردی
اگر بخواهیم به زبان ساده توضیح دهیم که خنده‌ی واقعی با نمایشی چه فرقی دارد، باید به بدن توجه کنیم. روان‌شناسان بارها نشان داده‌اند که «بدن دروغ نمی‌گوید». حتی اگر لب‌ها به نشانه‌ی لبخند بالا بروند، چشم‌ها و صدا و حالت بدن حقیقت را لو می‌دهند.
نشانه‌های خنده‌ی واقعی (Duchenne):
در شکل واقعی، چشم‌ها برق می‌زنند و گوشه‌شان چین می‌خورد. صدا طبیعی است و تغییرات در تنفس ایجاد می‌شود. بدن شل و رها می‌شود و پس از خندیدن ، فرد احساس آرامش و سبکی می‌کند. این خنده معمولاً کوتاه نیست، بلکه طبیعی و جریان‌دار است.
نشانه‌های خنده‌ی نمایشی (Social Smile):
در نوع نمایشی، فقط لب‌ها حرکت می‌کنند. چشم‌ها ثابت می‌مانند. صدا غالباً مصنوعی یا کوتاه است. بدن منقبض می‌ماند. بعد از خنده، فرد احساس خستگی یا پوچی می‌کند.
این راهنمای ساده کمک می‌کند تا بتوانیم در روابط روزمره‌مان تشخیص دهیم که خنده‌ی طرف مقابل از سر شادی اصیل است یا نقابی برای پنهان کردن هیجانی دیگر. البته باید دقت کنیم که این تشخیص همیشه قطعی نیست. گاهی افراد حتی خودشان هم نمی‌دانند که نمایشی است یا واقعی؛ زیرا سال‌ها با نقاب خنده زندگی کرده‌اند.
خنده، فرهنگ و جامعه
خنده فقط یک رفتار فردی نیست؛ یک پدیده‌ی فرهنگی و اجتماعی هم هست. در بسیاری از جوامع، خندیدن و «خوش‌خنده بودن» به‌عنوان ارزش مثبت تلقی می‌شود. در ایران نیز چنین است. ما معمولاً آدم‌های خندان را دوست‌داشتنی‌تر می‌دانیم. در مقابل، فردی که کمتر می‌خندد به‌سرعت برچسب «اخمو» یا «غیرقابل‌دوست‌داشتن» می‌خورد.
این فشار فرهنگی باعث می‌شود بسیاری از افراد حتی وقتی حال‌شان خوب نیست، لبخند بزنند. در محیط کار، در مهمانی‌ها، حتی در شبکه‌های اجتماعی. عکس‌ها و استوری‌های پر از لبخند لزوماً به معنای زندگی بدون غم نیستند؛ بلکه بخشی از انتظارات اجتماعی‌اند.
جالب است که در فرهنگ‌های مختلف، نوع خندیدن و میزان آن متفاوت است. در جوامع غربی، خنده‌ی بلند و آشکار بیشتر پذیرفته می‌شود. در فرهنگ‌های شرقی، نوع ملایم‌تر و کنترل‌شده‌تر ارزشمند است. همین تفاوت‌ها نشان می‌دهد که خندیدن نه‌تنها یک واکنش زیستی، بلکه محصول هنجارهای اجتماعی و فرهنگی هم هست.
بدن چه می‌گوید وقتی می‌خندیم؟
علوم اعصاب در سال‌های اخیر پیشرفت زیادی در فهم خنده داشته است. پژوهش‌ها نشان داده‌اند که خندیدن واقعی و نمایشی مسیرهای متفاوتی را در مغز فعال می‌کنند.
-
خنده واقعی: سیستم پاداش مغزی را فعال می‌کند، دوپامین، سروتونین و اندورفین ترشح می‌شوند. نتیجه‌ی این فرایند احساس شادی و آرامش پایدار است.
-
خنده نمایشی: بیشتر از قشر پیش‌پیشانی کنترل می‌شود. آمیگدال (مرکز پردازش ترس و استرس) فعال‌تر است. مواد شیمیایی شادی‌آور کمتر ترشح می‌شوند. به همین دلیل، پس از خنده نمایشی، احساس خستگی و تهی‌شدن باقی می‌ماند.
این یافته‌ها توضیح می‌دهند که چرا بعد از یک روز کاری پر از لبخندهای اجباری، انسان احساس خستگی شدیدی می‌کند. در حالی‌که یک خنده‌ی واقعی در جمع دوستان صمیمی می‌تواند انرژی ما را تا ساعت‌ها بالا نگه دارد.
آیا خنده درمان است یا علامت؟
یکی از پرسش‌های مهم این است که آیا خنده می‌تواند به‌عنوان یک درمان در نظر گرفته شود یا نه. پاسخ این است: بستگی دارد.
خنده‌ی واقعی می‌تواند بخشی از درمان باشد. در روان‌شناسی مثبت‌گرا، «خنده‌درمانی» به‌عنوان یک روش مکمل استفاده می‌شود. خنده واقعی باعث کاهش هورمون‌های استرس و افزایش مواد شیمیایی شادی‌آور در بدن می‌شود.
اما خنده نمایشی بیشتر یک علامت است. علامتی از اینکه فرد نمی‌خواهد هیجان‌های واقعی‌اش دیده شوند. گاهی این علامت نشان‌دهنده‌ی افسردگی پنهان یا اضطراب اجتماعی است. بنابراین، وقتی با کسی روبه‌رو می‌شویم که بیش از حد می‌خندد یا همیشه لبخند بر لب دارد، شاید بهتر باشد به جای اینکه او را «شادترین آدم دنیا» بدانیم، کمی با دقت بیشتری نگاه کنیم.
اگر سکوت جایگزین خنده شود
گاهی بهترین واکنش به شرایط سخت، خندیدن نیست. سکوت می‌تواند انتخابی صادقانه‌تر باشد. سکوت لزوماً به معنای اخم یا غم نیست؛ بلکه نشانه‌ای است از پذیرش وضعیت. سکوت این پیام را منتقل می‌کند که «من نمی‌خواهم چیزی را پنهان کنم، اما هم‌اکنون حرفی برای گفتن یا دلیلی برای خندیدن ندارم.»
در روابط نزدیک، سکوت می‌تواند صمیمیتی عمیق‌تر ایجاد کند. وقتی دو نفر بتوانند در سکوت کنار هم بنشینند، بدون اینکه نیازی به خنده‌های نمایشی داشته باشند، رابطه‌ی آن‌ها واقعی‌تر و اصیل‌تر می‌شود. شاید ما بیش از آنکه به خنده‌های نمایشی نیاز داشته باشیم، به سکوت‌های مشترک نیازمندیم.
جمع‌بندی: خنده‌ای که نقاب شد
از ابتدا پرسش ما ساده بود: چرا آدم‌هایی که بیشتر می‌خندند، گاهی غمگین‌تر هستند؟ در طول مسیر دیدیم که خنده همیشه مترادف شادی نیست. گاهی دفاعی است در برابر اضطراب، گاهی نقابی است برای پنهان‌کردن افسردگی، گاهی ابزاری است برای هماهنگی اجتماعی.
ما میان دو نوع خنده تمایز قائل شدیم: واقعی که از درون می‌جوشد و شادی اصیل می‌آورد و اجتماعی؛ که بیشتر برای نمایش و هماهنگی استفاده می‌شود. دیدیم که خنده‌ی واقعی انرژی می‌بخشد، اما خندیدن نمایشی انرژی را می‌گیرد.
همچنین دریافتیم که خنده می‌تواند درمان باشد، اما فقط زمانی که اصیل باشد. در غیر این صورت، خندیدن علامتی است که باید جدی گرفته شود. شاید کسی که بیشتر از همه می‌خندد، بیش از همه به کمک نیاز داشته باشد.
نوبت شماست…
-
آخرین باری که از ته دل خندیدید چه زمانی بود؟
-
آخرین باری که برای پوشاندن غم خندیدید چه وقت بود؟
-
اگر روزی تصمیم بگیرید به‌جای نقاب خنده، سکوت را انتخاب کنید، چه اتفاقی می‌افتد؟
این پرسش‌ها شاید پاسخی قطعی نداشته باشند. اما کافی‌اند تا ما را وادار کنند به خنده‌های خودمان و دیگران با نگاهی تازه بنگریم.
اگر این مقاله برایتان آشنا بود و احساس کردید بخشی از خودتان یا اطرافیان‌تان را در آن می‌بینید، تجربه‌های خود را در بخش نظرات با ما به اشتراک بگذارید.
